Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, το δημοτικό θέατρο Κερκύρας, φυλαγμένο μόνο στην μνήμη των παλαιοτέρων απέκτησε ψηφιακή υπόσταση και ζωντανεύει μέσω της διπλωματικής εργασίας μιας ομάδος φοιτητών του Ιονίου πανεπιστημίου.
Εκείνο που προβληματίζει είναι η τύχη του σύγχρονου κτηρίου που κατασκευάστηκε στην θέση του παλαιού θεάτρου, όπως δείχνει με το ρεπορτάζ του ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Γιάννης Ανδριώτης.
Το σύγχρονο κτίσμα κατασκευασμένο την δεκαετία του ΄60 δεν ανταποκρίνεται στην υψηλή αισθητική των Κερκυραίων, ενώ παρουσιάζει έντονα τα προβλήματα της φθοράς του χρόνου.
Όπως αναφέρει ο Θωμάς Βλάσσης, αντιδήμαρχος χωροταξικού σχεδιασμού και περιβάλλοντος του δήμου κεντρικής Κέρκυρας, την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου σε μια πρώτη σύσκεψη εκλήθησαν όλοι οι φορείς που θα επηρεαστούν από την ανακατασκευή του θεάτρου και σε μια δεύτερη οι πολίτες και οι πολιτιστικοί φορείς πολιτών συζήτησαν το μέλλον του θεάτρου και των επεμβάσεων της ανακατασκευής, αναβάθμισης του.
Η εικόνα από το εσωτερικό του χώρου δείχνει πως το νέο κτήριο δεν το σεβάστηκε όχι μόνο χρόνος, αλλά και οι άνθρωποι.
Έπειτα από τόσες δεκαετίες η αποκατάσταση των ζημιών και του χώρου προχωρά με την σύνταξη σχετικής μελέτης. Τον Ιούλιο του 2020 εξασφαλίστηκε χρηματοδότηση μέσω του ΕΣΠΑ 2021-2027 με 600.000 ευρώ για την μελέτη της αποκαταστάσεως. Το συνολικό ποσό του έργου αναμένεται να είναι πολλαπλάσιο και υπολογίζεται έως και πάνω από δέκα εκατ..
Το παλιό κτίσμα ανεγέρθη το 1902 και ήταν μια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, πλην όμως ο βίος του ήταν βραχύς. Το 1943 καταστράφηκε από τον βομβαρδισμό της Luftwaffe, που έριξε εμπρηστικές βόμβες τα ξημερώματα της 14ης Σεπτεμβρίου. Το θέατρο- όπερα της Κερκύρας έπεσε θύμα όχι μόνο του γερμανικού βαρβαρισμού, αλλά και των αποφάσεων των τοπικών αρχόντων μετά τον πόλεμο.
Το σημερινό κτήριο, αποδεικνύει το πρόσκαιρο, αντιαισθητικό και παρωχημένο προϊόν μιας εποχής μετασχηματισμού, όταν η αρχιτεκτονική θεωρήθηκε όχι μόνο λειτουργική μορφή τέχνης αλλά και μέσο πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης. Τότε ο αρχιτέκτονας κ. Σακκελάριος έδωσε δωρεάν την μελέτη κατασκευής του, αλλά όπως λέει ο κ. Βλάσσης, η τοπική κοινωνία δεν το αγάπησε.
Εάν ζούσε ο Ιταλός αρχιτέκτονας Κονράντο Περγκολέσι που σχεδίασε το πρώτο κτήριο να δεί τον ακαλαίσθητο όγκο, που αντικατέστησε το δημιούργημά του θα εγκατέλειπε το επάγγελμα.
Υπενθυμίζεται ότι η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα των επιλογών των Κερκυραίων, διότι ένα χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, στις πρώτες μετά τον πόλεμο εκλογές (Απρίλιος 1951), ο τότε δήμαρχος Σταμάτης Δεσύλλας αποφάσισε στις 31 Μαΐου 1952, την κατεδάφιση του παλιού κτηρίου αντί για την αποκατάστασή του, παρά τις πολλές διαμαρτυρίες νουνεχών κατοίκων.
Έως ότου αποκατασταθεί το θέατρο ο πολιτισμός δεν θα βρίσκεται επί σκηνής. Εύλογη είναι η απορία για την τύχη τόσων καταρρεόντων κτισμάτων στην Κέρκυρα, που αγωνίζονται στην διελκυστίνδα της αναποφασιστικότητας, των τοπικών αρχόντων και του χρόνου.